De dag dat mijn schoonmoeder me vroeg of ik haar oude naaimachine wilde hebben, was de dag dat het genoeg was.
Dit moest stoppen.
‘Nee, dank je,’ sprak ik met wankele vastberadenheid.
Het lag niet aan mijn schoonmoeder. Ook niet aan de naaimachine.
Het lag aan de oneindige stroom van ideeën en mogelijkheden die creatieve wezens zoals ik overspoelen.
Voordat het minimalisme-virus me besmette, stond mijn kantoorruimte propvol met onder andere:
– tekenspullen uit mijn tijd op het grafisch lyceum;
– bakken vol met tijdschriften;
– dozen met lappen stof;
– ordners vol researchmateriaal voor artikelen, blogs en boeken die ik wilde schrijven;
– schildersmaterialen;
– boeken over schrijven, fotograferen, ontwerpen, schilderen, et cetera.
En dan nu nog een naaimachine erbij?
Heus, met die naaimachine zou ik mijn eigen kleding kunnen maken. Ik weet wat van ontwerpen, ik ken mensen die me hierbij kunnen helpen, ik heb stoffen liggen, ik kan eventueel een cursus volgen…
Wake up!
Hoeveel jaar kwam ik al niet toe aan al die projecten waarvoor ik het materiaal al had liggen?
Het zette me aan het denken. Ik werkte voornamelijk op de computer en wilde dat blijven doen. De rest kon dus weg. Als ik daadwerkelijk met een creatief project aan de slag wilde, was het vroeg genoeg om materiaal te verzamelen.
Zo gezegd, zo gedaan.
Het resultaat is veel meer focus en productiviteit. Alles is nu gericht op het schrijven.
Nee, dat lieg ik.
Mijn creatieve ongeremdheid hoort bij mij. Ik weet het nu alleen beter in de hand te houden.
Neem nu de vormgeving van mijn vierde boek, Skoftig.
Ik kan het zelf. Ik ben opgeleid grafisch ontwerper. Ik heb de ideeën, de spullen, de creativiteit. De zin – ó, de zin om het zelf te doen – die heb ik ook. Ik ben aanvoerder van het ik-wil-alles-zelf-doen-syndroom.
Maar mijn missie is om spannende boeken te schrijven.
De tijd die ik besteed aan het ontwerpen, kan ik niet besteden aan schrijven. Of aan mijn gezin. Of aan andere dingen die belangrijker voor me zijn dan ontwerpen.
Ik besloot de vormgeving van het binnenwerk van mijn thriller Skoftig uit te besteden. Dat was het saaiste deel. De omslag zou ik zelf doen.
Alleen had ik hier geen uitgesproken idee voor, iets wat ik bij mijn vorige boeken wel had.
Hoe tof zou het zijn als iemand die wel dag en nacht met vormgeven bezig is – iemand wiens missie het is een verhaal in beeld te vangen – mij zou helpen?
En hoe tof zou het zijn als ik me nog meer op het schrijven kan richten?
Nou, dat is dus beide enorm TOF.
Het was enorm fijn om met iemand te brainstormen over de mogelijkheden, om vervolgens de bal bij hem te leggen.
Terwijl ik op zondagmiddag een film keek met mijn gezin, stuurde mijn vormgever mij de eerste voorstellen voor de cover van Skoftig.
Enorm spannend om die mail te openen…
Niet alleen de schetsen bevielen me, ook het gevoel van ruimte dat uitbesteden met zich meebrengt. Mijn taak is het geven van feedback, waarnaar mijn vormgever stoeit en speelt en zich over de details buigt.
Dit bevalt me nu al enorm goed.
Denk overigens niet dat ik tegenwoordig alles wat ik kan uitbesteden ook uitbesteed, want ik doe nog steeds te veel heel veel zelf. Naast dat ik heel veel leuk vind, brengt uitbesteden een financiële investering met zich mee.
Maar: een goede investering betaalt zichzelf terug, dus ik blijf hierin stappen zetten.
Dan kan ik weer verder met moorden. Op papier.
Of met een naaimachine?
O help, daar is die oneindige stroom van ideeën weer…