Over de zaag, de bijl en mijn thrillerdebuut
“Allereerst mijn excuses voor het late antwoord. We hebben je manuscript gelezen. Je hebt een aardige schrijfstijl, beetje chicklit-achtig. Wel zou je die hier en daar nog wat kunnen bijslijpen. Minder herhalingen van woorden en zinsneden. (…)”
Bovenstaande tekst ontving ik van een redacteur van een grote uitgeverij. Ik had mijn manuscript naar haar gestuurd, omdat ik op dat moment mijn eerste fictieboek nog via een reguliere uitgeverij wilde uitbrengen.
Met het vetgedrukte stukje was ik het in 2015 oneens. Dat was gewoon mijn stijl, en schrijvers zijn eigenwijs.
2015. Da’s lang geleden, denk je misschien. Nou, ik kan wat deze thriller betreft nog veel dieper het verleden induiken: in 2012 begon ik met het schrijven van deze thriller. Het verhaal dat toen al jarenlang door mijn hoofd spookte.
Volgens plan
Drie boeken piepten tussendoor. Het leven loopt immers niet altijd volgens plan, toch? Ik denk dat het ergens ook zo bedoeld is en dat elk boek op het juiste moment verschijnt. (De vraag is alleen: het juiste moment voor wat?) Goed, voor ik afdwaal: dit verhaal heeft een geschiedenis en zoekt naar een moment in de toekomst.
Uitstel = afstel?
Altijd was er die intense drang: ik wil en moet en zal dit manuscript naar buiten brengen. Het mag geen ‘uitstel is afstel’-verhaal worden. Hell no! Andere verhalen wonnen, maar na ‘Anders wonen’ besloot ik dat mijn thriller mijn 4e boek zou gaan worden.
Hoe.
Dan.
Ook.
In 2018.
Eindelijk!
Ik had een plan, een doel, een missie.
Dacht ik.
Totdat ik op brute wijze doorgezaagd werd met vragen over het waarom, het hoe en andere diepgaande shizzle die je aan het denken zet.
Mijn plan was haalbaar. Ik had vaker met het bijltje dat deadlines hakt gehakt. (Ingewikkelde zin wel, ja. Mijn autoritaire redacteur zou hier een streep doorheen trekken.)
Het verhaal speelt zich af tijdens het kermisweekend in een dorp in West-Friesland. Marketingtechnisch is het verstandig dit boek voor deze kermis uit te brengen. Voor augustus.
‘Even een promotieplannetje bedenken’
Haalbaar plan. Zeker. Ik had het berekend: flink doorwerken en het boek zo precies op tijd verschijnen. Oh, en tussendoor nog even een promotieplannetje bedenken.
De zaag won het van de bijl. Ik kwam tot het inzicht dat ik het boek op tijd kón uitbrengen, maar dat daar dan alles mee gezegd was.
Was alleen het uitbrengen mijn doel? Was ik dan tevreden? Of zat daar nog een doel achter? Inmiddels ben ik daarover aardig doorgezaagd en heb ik mijn antwoorden.
Debuut als fictieschrijver
Mijn thriller wordt mijn debuut als fictieschrijver. Spannende boeken schrijven is altijd mijn sterkste schrijfdroom geweest. Ik wil me niet laten belemmeren door andere toffe boekideeën – en dat heb ik dus ook niet gedaan en zal ik in de toekomst ook niet doen, maar ik geloof dat ik nog meer fictie zal gaan schrijven.
Je debuut in een bepaald genre kan je maar een keer maken en ik wil dat doen met een knal. Dus niet een: ‘wel leuk geschreven, Marleen. Ehm, waar ging het ook alweer over’-boek. Niet ‘even een promotieplannetje in elkaar draaien’, maar een mega sterk plan waar je niet omheen kunt.
Dát wil ik.
Tel daarbij op dat ik met een redacteur aan de slag ben gegaan die met precies hetzelfde commentaar kwam als die uitgeverij in 2015.
Au.
Misschien zat er wat in… Alleen zag ik het niet. Dus vroeg ik haar of ze me een aantal concrete voorbeelden kon geven. Dat deed ze, en warempel, ze had gelijk. Groot gelijk. Hoe kon het dat ik dat zelf niet had gezien?! Het was overduidelijk.
Dit leerde mij dat er na vele rondes herschrijven en een aantal proeflezers nog steeds winst te behalen valt. En daar wil ik tijd voor maken. Ik wil een boek uitbrengen waarbij ik alles uit de kast heb getrokken om er het best mogelijke boek van te maken dat in mijn vermogen ligt. Het duurt nu al zo lang dat nog iets langer het verschil niet maakt in geduld.
Wel in kwaliteit.
Om die reden komt Skoftig niet uit in 2018, maar op 4 juni 2019.
SPREID HET WOORD!
