Thriller ‘Soms lieg ik’ van Alice Feeney - 7 gedachten over dit boek
Online had ik het boek ‘Soms lieg ik’ al een aantal keer voorbij zien komen. Positieve lezersreacties en een aantrekkelijk uitgangspunt: een vrouw in coma, gevangen in haar eigen lichaam, maar die alles wat gezegd wordt kan horen… Dus had ik het boek op mijn leeslijst gezet. De dag erna zag ik het boek liggen in de bibliotheek. Toevallig?
Dit boek is het thrillerdebuut van Alice Feeney. Aangezien ik op het punt sta mijn eigen thrillerdebuut te maken, prikkelde dat me natuurlijk extra, dat snap je.
Het verhaal in een zin samengevat:
Er zijn drie dingen die je over Amber Reynolds moet weten: ze ligt in coma, haar man houdt niet meer van haar en soms liegt ze…
1. Op het verkeerde been gezet
Hoewel het verhaal me onmiddellijk pakt, lukt het me niet om me er vanaf het begin volledig in te verliezen. Dat heeft meer te maken met de onrust in mijzelf dan met het boek. Ik durf mezelf een scherpe, doorgewinterde lezer te noemen. Ik weet dan ook niet of het die onrust is die maakt dat ik direct een bepaalde conclusie trek over een verhaalelement, waarvan later blijkt dat ik totaal op het verkeerde been ben gezet. Of was het toch de auteur, Alice Feeney, die me uitermate subtiel heeft bewerkt? Dat laatste zou zomaar kunnen. In ieder geval zorgde het voor een extra verrassingsmoment (extra, want ja, ik ben meerdere keren verrast met een plotwending).
2. Vallende vrouw op de cover
Een vallend of vliegend vrouwenlichaam siert de cover. Je zou ook kunnen zeggen dat het een artistieke dans is, gezien haar houding en het feit dat er verder niets te zien is op de donkere achtergrond. Gezien het verhaal mag je dat laatste uitsluiten.
De titel beslaat een groot deel van de cover. Gele letters, alleen de letters in het woord ‘soms’ verlopen van een oranje kleur boven naar een gele kleur onder. Ik houd zelf niet van die kleurverloopjes, maar op deze manier springt de cover er wel uit. Uiteindelijk zijn het de woorden zelf die de meeste aandacht trekken. ‘Soms lieg ik’ roept in ieder geval direct iets op.
3. Mooie vondsten
Ik kom prachtige zinnen en formuleringen tegen. Meerdere die het woord ‘glimlach’ bevatten. En ja, als eenmaal je aandacht ergens op gefocust is… Een voorbeeld:
‘Zoals altijd, ze heeft een hekel aan me,’ zeg ik iets te snel. Nu is het mijn beurt om een nepglimlach uit de kast te trekken, met het prijskaartje er nog aan, zodat hij retour kan als ik hem heb gepast.
Of deze, zonder glimlach:
Ik vraag me af of ik de sterren ooit nog zal zien. We bestaan allemaal uit vlees en sterren, maar het enige wat er van ons overblijft is stof. We moeten dus maar schitteren zolang het kan.
4. Droomgehalte
Ik houd niet van personages die dromen of vage hallucinaties hebben. Althans: dat deze uitgebreid beschreven worden in een een boek. Dromen is prima, maar graag buiten het verhaal. Dank u. In dit verhaal komen ze voor. Ik snap het, ik kan ze ook plaatsen met betrekking tot het verhaal. Maar nogmaals: ik houd er gewoon niet van.
5. De titel
Dat titel van dit boek is veelzeggend en je kan deze over het gehele verhaal trekken. Prachtig gedaan! Er lopen meerdere tijdslijnen door dit boek. Je kunt zien waar de verbindingen liggen, maar toch waren er in elke lijn dingen die tegenstrijdig leken met een andere tijdslijn. Ergens klopte er iets niet. Wie liegt er nu eigenlijk?
6. Kopje
Steeds als ik dacht: ‘kip ik heb je!’, nu snap ik hoe het verhaal zit, kwam er weer een wending. Een wending die ik voelde aankomen en zelfs zag aankomen, maar nooit glashelder. Alsof ik in een coma lag en alles door een waas zag, maar er de vinger niet kon opleggen. Alsof ik mijn hand maar hoefde uit te steken om het plot te pakken, maar net een paar centimeter te kort kwam.
7. Het einde
Wat kan ik over het einde van dit boek schrijven? Alles wordt duidelijk. Glashelder. En toch weer niet. Toch? Of…? Ik denk er nog even over. En vergeet vooral niet: soms lieg ik.
Fragment uit 'Soms lieg ik'
Het is een komen en gaan van mensen, een kakofonie van gemompel, vreemde geluiden en geuren. Wazige gedaanten hangen over en om me heen, een beetje alsof ik mij onder water bevind, alsof ik verdrink in mijn eigen dwalingen. Soms voelt het alsof ik op de bodem van een donkere modderpoel lig, dat het gewicht van het drabbige water me vastpint en ik volloop met smerigheid en geheimen. Er zijn momenten waarop ik denk denk dat verdrinken een opluchting zou zijn, omdat het dan allemaal voorbij is. Niemand kan me zien hierbeneden, maar ik ben altijd al tamelijk onzichtbaar geweest.
Extra informatie boek
Auteur: Alice Feeney
Oorspronkelijke titel: Sometimes I lie
Eerste uitgave: 2017
ISBN: 9789400509757
Uitgever: A.W. Bruna Uitgevers
SPREID HET WOORD!
