13 prikkelende vragen aan Engelina Fenn, een vrouw die zich uit het criminele circuit worstelde en ontsnapte aan de dood

1.    “In mijn geval heeft schrijven beter geholpen dan welke psychiater ook.”
Deze quote komt uit ‘Ontsnapt aan de dood’. Ben je het boek ook echt gaan schrijven met de intentie om wat je hebt meegemaakt te verwerken?

In mijn hoofd wilde ik allang een boek schrijven, ik durfde het alleen niet aan. Té eng! Toch bleef het kriebelen en ik trok de stoute schoenen aan. En ja, het heeft mij enigszins geholpen om alles beter te verwerken, al heb ik nog steeds niet het achterste van mijn tong laten zien… Psychiaters kregen niet veel uit mij, het is ook niet iets wat je zó even aan een wildvreemde gaat vertellen.

2.    Was je niet bang dat door het uitbrengen van je boek het verleden je zou blijven achtervolgen?

Jazeker, ik kijk nog altijd over mijn schouder. Zo zal ik nooit ergens met mijn rug naar de deur gaan zitten. In het boek heb ik alle herkenbare details veranderd, waardoor de meeste personages in mijn boek redelijk onherkenbaar zijn geworden.

Toch was het doodeng toen mijn verhaal voor iedereen leesbaar werd. Pas nadat bleek dat mijn eerste druk als een razende over de toonbank ging, begon ik te geloven dat het toch goed is geweest om mijn verhaal naar buiten te brengen. Want de reden dat ik dit wel heb gedaan, is dat ik met mijn boek (kwetsbare) jongeren wil waarschuwen om niet dezelfde fout te maken als ik vroeger.

3.     ‘Ontsnapt aan de dood’ is wat mij betreft een geslaagd voorbeeld hoe je een zeer persoonlijk verhaal in een leesbaar jasje stopt, met oog voor de lezer. Je boek leest als een thriller, niet als het dagboek van een auteur. Deze vorm roept bij mij de vraag op of alles echt gebeurd is. Heb je dingen moeten aanpassen ten behoeve van de spanningsopbouw?

Alles is echt gebeurd, alleen de volgordes zijn aangepast, net als de namen en plaatsen. Eenmaal begonnen met schrijven tikte ik soms dagenlang aan één stuk door. Toen het verhaal op papier stond, was het véél te lang. Een flinke klus volgde en ik heb zo’n 86.000 woorden geschrapt. Dit resulteerde aan het eind, dat er in elk hoofdstuk een spanningsboog kwam te zitten. Perfect!

4.    Het verhaal geeft goed weer hoe je gemakkelijk meegezogen kunt worden in een bepaalde wereld, zeker wanneer je impulsief bent en van nature een hang naar spanning en sensatie hebt. Tel daarbij op dat je een heel sociaal persoon bent. Als ik me inleef in iemand met deze eigenschappen, kan ik je keuzes beter begrijpen. Hebben jouw ervaringen invloed gehad op jouw karakter?

Ik heb nog hetzelfde karakter als toen, met één verschil: ik ben wel erg wantrouwend geworden. Nieuwe mensen moeten mijn vertrouwen winnen. Wanneer dat goed is, ga ik voor ze door het vuur.

5.    Om oplossingen te vinden voor de problemen die je had, betrek je een aantal van je vrienden (zijdelings) bij je activiteiten in het criminele circuit. De kans bestond dat je hen daarmee meesleurde in dat wereldje. Hoe bewust was je je hiervan toen dit gebeurde?

Het schuldgevoel tegenover mijn vrienden had ik wel, alleen was er geen tijd om hier echt bij stil te staan. Mijn overlevingsdrang was net even sterker. Ik was me wel degelijk bewust dat ik hun erbij in zou sleuren, maar wist dat meestal op tijd te voorkomen, denk ik. De politie inschakelen is NOT DONE en dat zou mij en iedereen in gevaar brengen, met alle gevolgen van dien…

6.    Wat vinden de mensen die dicht bij je staan van je boek?

Sommigen zijn vol verbazing over hetgeen wat ze van mij hebben gelezen, die hadden werkelijk geen idee dat ik in zo’n wereld heb geleefd. En een belangrijk personage in mijn boek vindt dat ik nog geen tiende deel heb verteld over wat er allemaal aan de hand was en gebeurde.

7.    Dat klinkt alsof er genoeg materiaal en ervaring is voor een tweede boek. Komt er een vervolg?

Er komt een vervolg hoor! Dit verhaal moet alleen ook los te lezen zijn. Om lezers van één van de boeken nieuwsgierig te maken naar het verhaal dat ze nog niet gelezen hebben, gaan er aardig wat personages van het ene boek mee naar het andere boek… Wanneer te verwachten? Geen idee! Het kriebelt alweer een poosje en er speelt zich van alles in mijn hoofd af, alleen is er nog geen letter getikt.

8.    ‘Ontsnapt aan de dood’ is goed ontvangen door het publiek. Zorgt dat voor druk om met schrijven te beginnen?

Enigszins wel, eerlijk gezegd. Mijn nieuwe boek gaat aansluiten bij het eerste en geeft mij daardoor de mogelijkheid om wat ruimer te denken. ‘Ontsnapt aan de dood’ is een waargebeurde thriller. Boek nummer twee wordt een thriller met waargebeurde feiten en situaties. Dus eigenlijk net andersom. Zo geef ik mezelf meer vrijheid en zit niet vast aan ‘de waarheid’. Die mag de lezer zelf gaan bedenken, denk ik.

9.    Aan het einde van ‘Ontsnapt aan de dood’ kreeg je leven een heel andere wending. Is je leven daarna vrij stabiel gebleven?

Na vele verhuizingen woon ik nu alweer zes jaar in een redelijk grote stad, in een groene wijk en dat is het langste waar ik woon tot nu toe. Ook qua werk heb ik niet stilgezeten. Voordat ik afgekeurd werd, was ik vrachtwagenchauffeuse. Dit was een heerlijke en onvergetelijke tijd. Net als al mijn andere banen trouwens. Ik heb altijd met heel veel plezier gewerkt in de horeca, binnenvaart, passagiersvaart, als vertegenwoordiger, beveiliger en op de boerderij.

Mijn leven ziet er in ieder geval anders uit dan toen en met lieve mensen om mij heen voel ik mij een rijk mens. En laat ik mijn hond en kat niet vergeten. In ‘Ontsnapt aan de dood’ speelde Nero een rol, de hond die geen vlieg kwaad deed – tenzij ze aan mij kwamen. Na Nero heb ik nog twee grote honden gehad en nu heb ik een kleintje die alweer tien jaar is.

10. Wat moeten mensen over je weten om je echt te leren kennen?

Ha, ik houd niet van spruitjes. Koken vind ik erg leuk om te doen en ik heb dan ook regelmatig mensen aan mijn tafel die van mijn kookkunsten komen genieten. Wandelen met mijn hondje doe ik natuurlijk ook. Als het lopend niet wil vanwege mijn fibromyalgie, dan neem ik mijn scootmobiel en kan zo verder dan enkel een blokje om. Ik woon vlakbij een prachtig natuurgebied, waar zowel Snoopy als ik erg van genieten. Mijn motto: Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Hierbij ben ik altijd positief ingesteld, het glas is altijd halfvol. 

11.  Heb je ergens spijt van als je terugkijkt op je leven tot nu toe?

Spijt heb ik van één situatie, want als ik eerder mijn toenmalige partner Willem op de hoogte had gebracht van de drugs in het pension, dan had ik dit allemaal niet hoeven mee te maken. Was het gewoon een boze droom geweest… En een ver van mijn bed show gebleven!

12.  Lees je zelf graag thrillers? Zo ja: zijn er clichés of misverstanden die je vaak in thrillers tegenkomt, die jij, in de werkelijkheid, anders hebt ervaren?

Elk boek is anders en ja er zijn vaak clichés, daar ontkom je denk ik bijna niet aan. Soms zijn het de toevalligheden die het geheel onwerkelijk maken… Voorspelbaarheid in een boek is iets waardoor ik het boek wegleg.

13.  Hoe gaat het nu met je?

Het gaat goed met mij, de nachtmerries die ik had tijdens het hele boekproces liggen weer achter mij en ik slaap als een roosje. Ik woon samen met mijn hond en kat en heb veel vrienden om me heen. Gezelligheid kent geen tijd. De dagen vliegen om en de schrijfdrang komt weer opzetten. Het kriebelt en op een dag is het zover dat ik weer als een wezenloze op mijn laptop zit te tikken aan mijn tweede boek. Zo, stay tuned. 🙂