“Hopelijk onthul je binnenkort ook iets meer over hoe het jou is gelukt om een klein huisje in het bos te pakken te krijgen.” Deze zin kwam ik tegen in mijn mailbox en mijn eerste reactie was: dat was helemaal niet zo moeilijk, hoor. Eigenlijk was het zelfs vrij simpel. Een paar tellen later trok ik mezelf aan mijn jurk.
Meen je dat nou?
Tijd om even terug te blikken en ons verhaal – doorspekt met tips – te onthullen. Want terugkijkend was het enerzijds simpel, maar anderzijds totaal niet. En dat laatste lijk ik een beetje verdrongen te hebben. Man, wat een weg hebben we afgelegd! En man, na een week in ons nieuwe huis weet ik het al: het was het zó waard.
Waarschuwing: Dit is een lange blog. Geen zin om alles te lezen? Hierbij het belangrijkste: het resultaat (in dit geval een huisje in het bos) is een kwestie van mindset – geloven dat het kan – in combinatie met actie ondernemen. Niets meer, niets minder.
Ontdek wat er mogelijk is
Wij wilden ‘anders’ wonen. Tot deze maand heb ik altijd in een mainstream-woonomgeving geleefd. Huisje, plantje, hypotheekje. Gemiddeld 1,7 kind en een halve kat per huishouden. Natuurlijk, dit ligt iets genuanceerder (vooral wat betreft die kat). In ieder geval kende ik niemand die in een Tiny House woont of in een yurt. Geweldig, zo leek me dat. Maar hoe was het nu écht om zo te wonen?
Mijn gemiddeld-wonen-vrienden konden het me niet vertellen. Tijd dus om op ontdekking te gaan! En wat bleek? Ik heb een grote fantasie, maar er bleken toch nog vele opties en mogelijkheden te zijn waar ik nooit eerder aan had gedacht.
Maak contact met mensen die wonen op een manier die jou aanspreekt. Vraag hoe zij dit voor elkaar hebben gekregen. Onderzoek. Lees boeken, schrijf mails, kijk video’s, ga naar een festival. En de allerbeste manier: ga bij de mensen langs. Voel en ervaar. Zie ook het volgende punt:
Schrijf een boek
Het schrijven van ‘Anders wonen’ en onze drang om te verhuizen waren met elkaar verweven. Ik wilde al verhuizen en ik wist dat ik het liefst midden in natuur wilde wonen, maar hóe precies wist ik nog niet. Door mensen te interviewen die de stap naar een minder gangbare manier van wonen al hadden gemaakt, kon ik ontdekken wat er mogelijk is.
Contact maken met mensen is zo inspirerend. Die stap zetten om bij iemand aan te kloppen kan uitdagend zijn, maar met het excuus een boek te schrijven openen de deuren zich moeiteloos. 😉
Oh, en weet: de meeste mensen vinden het hartstikke leuk om je hun ervaringen te vertellen, ook ‘zomaar’.
Meer informatie over het boek ‘Anders wonen’? Klik dan op deze button en laat je verrassen…
Weet wat je wil (en wat je niet wil)
Stond ik bij Martin in zijn yurt, wilde ik in een yurt wonen. Bij Marjolein in haar Tiny House besloot ik dat dit het helemaal was. Een levend huis… Oh, of een eigen woonwagen of camper waarmee we de wereld zouden ontdekken. Zelfs bij Sharon in haar woon- en werkgemeenschap kreeg ik even de kriebels, terwijl ik mezelf en een woongroep tot dat moment nooit in een zin bij elkaar had gezet.
Leuk hoor, al dat enthousiasme. Vond mijn man ook. Maar elke maand een nieuwe ‘dit-is-het-helemaal-uitbarsting’ (inclusief urenlange betogen waarom en hoe en waar…), dat werd zelfs mijn man te gek. Mijn man, die op het gebied van woondromen waarmaken een stuk vaster geworteld zat aan onze toenmalige woning dan ik. En dát vond ik dan weer lastig. Hallo, kom op, actie ondernemen. Anders zitten we hier over 5 jaar nog.
Maak je woonwens zo concreet mogelijk, inclusief details
Een klein, vrij minimalistisch ingericht houten huisje in het bos in Nederland. Dat was onze woonwens. Vrij concreet denk je wellicht, maar dat vond ik niet. Want wat voor huisje moest het zijn? Wat was het wooncomfort dat we zochten? Manlief en ik brainstormden urenlang.
Wel: in Noord-Brabant
Niet: naar buiten moeten voor douche en toilet.
Wel: veel natuur om ons heen
Niet: met zijn drietjes op maar 25m2
Wel: vrijstaand
Niet: zelfvoorzienend
Wel: meer back to basic
We maakten onze wens zo concreet mogelijk. Dus ja, ik schreef op dat ik een Pippi Langkous-hekje wilde, want zo ben ik. Ook keken we kritisch naar onszelf. Dat zoveel mogelijk zelfvoorzienend leven is prachtig, alleen voor ons een in ieder geval op dit moment te grote stap. Als we die stap ooit nemen, dan liever in een land met een warmer klimaat. We willen wel aangesloten zijn op de voorzieningen, maar met de mogelijkheid om in ons eigen tempo te experimenteren.
Voorbeelden van dingen waarmee we aan de slag willen gaan:
– Ons toilet doorspoelen met regenwater
– Een moestuintje aanleggen (en dat niet alleen, ook een grote tuin ‘aanleggen’)
– Leren over plantjes en dieren in onze omgeving
– Zonnepanelen
Ook willen we onze woonlasten verlagen. Wij willen graag meer geld besteden aan ervaringen, reizen en dergelijke. We hadden opgeschreven hoeveel ons huis ongeveer mocht kosten, maar we wilden in de praktijk vooral dat onze woonlasten omlaag zouden gaan of ten minste gelijk zou blijven.
Leuk zo’n houten huisje in het bos, alleen waar vind je dat nou?
Ik zag ze soms staan. Dan reden we in een bosrijk gebied en tussen de kasten van huizen zag ik dan een kleiner dak uitsteken. ‘Kijk, dat is nou een mooi formaat huis voor ons,’ riep ik dan tegen manlief. Elke keer bleek het de schuur lade van zo’n kast te zijn. Naast dat we geen budget hadden om de kast erbij te kopen, wisten we ook dat we geen kast wilden. De lade zou voor ons voldoende zijn.
In de prijsklasse waarin we zochten leek de enige mogelijk echter een bungalow op een recreatiepark te zijn.
Vrijstaand: check.
Hout: check.
Budget: check.
Maar… dan kwam de grote maar: op recreatieparken mag je vrijwel nergens permanent wonen.
Niet-officieel is er ook veel mogelijk
Ik heb gemerkt dat er niet-officieel vaak toch heel veel mogelijk is; een kwestie van mensen (leren) kennen en gewoon doen. Na mijn gesprekken met de geïnterviewden in ‘Anders wonen’ ben ik ernaartoe gegroeid dat ik bereid was om deze weg te kiezen als dat zou betekenen dat onze woondroom dan werkelijkheid zou worden.
Weg met die ontelbare regeltjes, soms moet je een risico nemen!
Manlief bleef die weg minder toegankelijk vinden. Zijn carrière speelt daarbij een rol, en bovendien hebben we een minderjarige zoon. Het moest een plek worden waar we ons konden inschrijven en we wilden in het systeem blijven meedraaien.
Op den duur waren we wel bereid om voor het inschrijven een tijdelijk alternatief te zoeken, waarbij we altijd een plan B achter de hand hadden mochten er problemen opduiken op dat gebied.
Goed, een recreatiepark dus. We hebben er een aantal bezocht en het bleek niet wat we voor ogen hadden.
Geloof dat het bestaat en dat het kan
Help, wat wij wilden dat kón helemaal niet! Niet in Nederland. En hoewel we onszelf ooit nog wel naar het buitenland zien vertrekken, was dat momenteel geen optie. We willen voorlopig nog in Nederland blijven, en dan in het voor ons op dit moment meest ideale huis op de meest ideale plek.
Wat nu? Maar ik had mijn les al geleerd: wat wij willen kan wél. Het bestaat wél. Ik weet niet hoe, ik weet niet waar, maar ik weet dat het goedkomt. Daarvan was ik overtuigd.
Op een dag las ik iets over een recreatiepark in het bos in de buurt van Tilburg. We besloten daar te gaan wandelen. Een park met heel veel verschillende huisjes, omgeven door groen. Bomen, vogeltjes, eekhoorns. Veel houten huisjes, in allerlei formaten. Het park zag er netjes onderhouden uit. Dit voelde goed! Hier zagen we onszelf wel wonen. Hier zagen we onze zoon wel opgroeien.
De plek die wij zochten, die bestond gewoon. Yeah! Het bestond echt!
Tja, dat permanente wonen… Dat mocht hier officieel niet, maar wordt al jarenlang gedoogd. Tevens wordt er al jarenlang aan gewerkt om een dubbelbestemming te verkrijgen, waardoor je hier zowel mag recreëren als permanent wonen. De sfeer op het park voelde voor ons niet als een recreatiepark (althans, zoals wij een recreatiepark ervaren). Heel veel mensen wonen hier het hele jaar door, er staan hier geen stacaravans en er is geen winkeltje (wel een buitenzwembad!).
De prijzen van de woningen leken geen probleem te vormen.
Leken.
Wisten wij veel.
Financiering
We maakten een afspraak met een makelaar en bezochten een paar woningen op het park met een vraagprijs stukken lager dan ons budget (gemiddeld zo’n ¼). Een budget dat gebaseerd was op de hoogte van een hypotheek die we konden krijgen voor een ‘standaard’ woning. Wij wisten nog niet veel, want er bleken nogal wat haken en ogen en neuzen te zitten aan de financiering van een woning op een recreatiepark.
Er bleek maar één bank te zijn die hypotheken verstrekte voor een woning op deze specifieke locatie. Afspraak gemaakt en op gesprek. We lieten een berekening maken en we moesten heel hard huilen. Vanbinnen, want bij de bankadviseur op schoot leek me niet heel gepast.
Het kwam erop neer, dat wij voor de betreffende woning nog een halve ton aan eigen geld nodig hadden.
Dat ging hem niet worden. Een deel ja, maar het resterende deel was nog steeds reuzegroot.
Snel geld sparen
Toch wilde ik niet opgegeven. Weer leek er maar een mogelijkheid te zijn: sparen. En snel ook. Wat was haalbaar? Ik besloot dat we al onze ideeën, hoe gek of ogenschijnlijk onrealistisch ook, zouden opschrijven. Brainstormtijd!
Extra banen zoeken. Ik weer (naast mijn bedrijf) in loondienst. Leningen. Investeringen. Beleggingen. Bezittingen verkopen. Extreem bezuinigen. Crowdfunding in ruil voor tegenprestaties zoals een vakantieverblijf in onze woning. Onze koopwoning alvast verkopen en ergens tijdelijk zo goedkoop mogelijk gaan wonen om zoveel mogelijk te kunnen sparen.
You name it.
We dwaalden toen overigens ook af naar andere opties. Want als we € 50.000 euro zouden hebben, dan zouden we daar ook een stukje grond voor kunnen kopen, en vervolgens een hypotheek nemen om daar zelf een huisje op te laten bouwen. Bijvoorbeeld.
Steeds meer mogelijkheden zien
Daarbij spraken we steeds met anderen over onze droom, en zeker ik was hier continue op gefocust. En dat maakte dat er meer mogelijkheden op ons pad kwamen. We brainstormden wat af en de gekste en leukste ideeën kwamen boven.
Toch kon ik het park niet loslaten. Maar ja, de financiering bleef een uitdaging. Want hoe we ook draaiden, welke opties we ook kozen, het kwam er toch op neer dat we zo’n drie jaar nodig zouden hebben om het budget bij elkaar te krijgen, waarbij we die jaren zonder extraatjes toch nog enigszins aangenaam konden leven.
Beperkende gedachten
Natuurlijk zou je dit budget sneller kunnen realiseren, alleen op dat moment durfde ik nog niet groter te dromen en beperkte ik mijn eigen gedachte met dat dit het hoogst haalbare was. Dit was realistisch – en hoewel ik absoluut niet van dat woord hou want het is zo vreselijk beperkend! – was dat wel hoe het er toen ik mijn hoofd aan toe ging.
Advies van Bob Radstake
Toch bleef ik wel openstaan voor opties. Bob, een van de geïnterviewden in ‘Anders wonen’ hamerde er steeds op om niet bij de eerste ‘nee’ te stoppen. Dat is bij mij blijven hangen. Dat er beweerd werd dat er maar één bank een hypotheek verstrekte voor dat park, met al die regeltjes die daarbij kwamen kijken, was dat wel echt zo? Ik had die eerste ‘nee’ zomaar aangenomen…
Ik nam contact op met onze financieel adviseur en die heeft een en ander uitgezocht. Nee, het kon niet. Jammer, maar hé, ik had het wel geprobeerd! En zo heb ik meerdere opties onderzocht en steeds weer balletjes opgegooid. Velen vielen snel omlaag, maar ik gaf niet op. Het móest kunnen.
De maanden vlogen voorbij. Er speelden gezondheidsklachten bij een van de gezinsleden en dat zette het verhuizen op een lager pitje. En toch, ik kon het niet loslaten. Ik wilde zo graag. We waren nu al zover in dit proces.
Loslaten of vastbijten?
Ik twijfelde: moest ik me juist vastbijten of moest ik loslaten en vertrouwen hebben dat het vanzelf goed zou komen? Tja, dat laatste, maar zonder actie gebeurt er toch niks? Ik moet wel iets doen, ik moest mijn focus bij het verhuizen houden. Maar dan liet ik het toch niet los?
In de zomer van 2017 was ik helemaal klaar met mijn getob en besloot ik dat verhuizen in 2017 hem niet ging worden. Gezondheidstechnisch was dit verstandiger; het had op heel ons gezin effect, en daar zou de focus moeten liggen.
Kijken naar wat er wel is, in plaats van wat er niet is
Omdat wandelen gezondheidstechnisch altijd goed is en (kleinigheidje hoor) we dit heel fijn vinden, besloot ik op een zondag dat we op het park konden wandelen. Voor de allereerste keer ging ik erheen puur met de intentie om te wandelen. Niets anders. Niet stiekem of openhartig huizen kijken. Zelf niet een klein beetje.
Tja, en toen was daar mijn man. (Duh, logisch, want ik ging met hem wandelen.) Hij wilde wel even alle paadjes langs. Er stonden veel te koop borden. We konden best even kijken. You say what? Hiervan moest ik gebruik maken, aldus manlief. Zo gezegd, zo gedaan.
We hadden al eerder gezien dat er ook woningen waren die zo’n halve ton minder kostten, alleen die waren toch wel erg klein, zo vond vooral mijn man. Maar ook hij had zich in het hiervoor beschreven proces ontwikkeld en die wortels die begonnen losser te zitten, want ineens leek hem een kleinere woning ook een optie.
Hoe simpel. Geen extra geld, gewoon een goedkopere, kleinere woning. (Ha, zo klinkt het alsof het megasimpel was, maar in je hoofd kunnen ook simpele dingen een aardig procesje doorlopen. Ik heb trouwens niet het idee dat we nu in een veel kleinere woning wonen dan de eerste woningen die we hebben bezocht. Misschien waren ze wat luxer. Ik merk dat ik dat niet goed meer weet, blijkbaar heb ik dat al losgelaten.)
Wodiehodie!
Er volgde een leerzaam en bijzonder traject waarbij we verschillende woningen bezochten.
Inmiddels was er zo’n jaar verstreken sinds ons eerste gesprek bij de bank die hypotheken verstrekt voor het park. We kwamen bij een andere adviseur terecht. Een zeer behulpzame man. We lieten een berekening maken voor een van de woningen die we hadden bekeken, en ja hoor, de financiering bleek mogelijk te zijn. Zelfs iets meer nog. (Een o-my-gosh-momentje in stilte volgde toen, want weer leek het me niet gepast om de adviserende beste man om zijn nek te vliegen.)
Het juiste huis
We bezichtigden alle woningen die binnen ons budget vielen, en ook die daar (ogenschijnlijk) net buiten vielen, om zo goed te kunnen vergelijken wat je kunt krijgen voor een bepaald bedrag.
‘Als je je geld hierin steekt, dan koop je dus eigenlijk niets’
Op een bepaald moment hadden we ons oog laten vallen op een kleine, vervallen bungalow. Niet heel aantrekkelijk, maar de locatie was schitterend en de vraagprijs leek enorm laag. Hoewel we twijfels hadden, keerden we steeds terug naar deze woning. De liefde groeide langzaam en we zagen ons hier wel tijdelijk wonen, om in die tijd te sparen en er uiteindelijk zelf iets nieuws te laten bouwen.
Na een bouwkundige keuring bleek dat het verval dusdanig groot was dat de directe kosten om het huisje op te knappen bijna gelijk lag aan de vraagprijs. ‘Als je dit koopt, koop je alleen de grond,’ stelde de bouwkundige keurder. ‘Het is erfpacht, dus de grond koop je niet,’ reageerde de makelaar. ‘Ah,’ zei de keurder, ‘als je je geld hierin steekt, dan koop je dus eigenlijk niets.’
Wij wilden wel iets kopen.
En toen bezichtigden we een woning waarbij het liefde op het eerste gezicht was. Het klopte, en het maakte ons meteen duidelijk dat we alleen een huis wilden kopen waarbij dit wow-gevoel vanaf het allereerste moment aanwezig was.
Natuurlijk bleek juist dit huis een huis te zijn dat net buiten ons budget lag…
Er bleken bij de bank toch meer financieringsconstructies mogelijk dan gedacht
De bankadviseur had wel door dat wij heel graag een huis op dat park wilden en was bereid mee te denken binnen de mogelijkheden van de bank. Er bleken meer financieringsconstructies mogelijk dan gedacht en dan je in een eerste gesprek wordt verteld, waardoor zelfs de verkoopprijs van het huis dat het helemaal was binnen de bestedingsruimte viel. Uiteindelijk liep de weg naar dit huis dood: het huis werd onverwacht uit de verkoop gehaald.
En toen ging het snel, een bezichtiging was voldoende
Jammer, maar het zou vast ergens goed voor zijn. En dat was het, want we kwamen het huis tegen waarin ik nu deze blog typ. Eén bezichtiging, en dat bleek voldoende. Liefde! Vanaf toen is het heel snel gegaan.
Na een week in onze nieuwe woning…
Het voelt nu, na 1 week, alsof we op vakantie zijn en al onze bezittingen met ons meegenomen hebben. Het besef moet nog indalen. Ik vind het opmerkelijk hoe je ongemerkt zo vertrouwd kunt zijn met je huis. Zoveel kleine en grote dingen zijn nu anders. Dingen die gebruikelijk zijn bij een verhuizing, ongeacht waar je gaat wonen. Denk aan een andere keukenindeling waardoor je telkens mag zoeken waar alles staat. Maar ook het wennen aan het type huis waarvoor we gekozen hebben, zoals het stoken met houtpellets en dat het niet in alle ruimtes (direct) warm is, en omgaan met een storm wanneer je in het bos woont. Wat dat betreft hebben we meteen onze vuurdoop: in de winter verhuizen en direct de meest heftige storm van de afgelopen acht jaar op ons dak. (Alleen de storm, gelukkig geen boom.)
Eekhoorns & Pippi Langkous: I got it
Ook ben ik nog niet gewend aan de eekhoorns. Ik had gehoopt er af en toe een vanuit mijn tuin in een boom buiten ons (nu nog voornamelijk betegelde) perceel te kunnen zien klimmen, maar ik heb er nu al vier(!) in onze tuin gezien. Zo geweldig! Ik hoop dat ik daar niet aan zal wennen en me mag blijven verwonderen over dat ik zo mag wonen. Tussen de bomen en eekhoorns, en zelfs met zo’n schattig Pippi Langkous-hekje. (Oké, dat hekje mag een likje verf hebben en eigenlijk is er niet zoveel pippi-achtigs aan, maar toch, hij staat er maar mooi wel!)
Vragen? Stel ze gerust!
Nog wat extra info & tips over de financiering:
– Grofweg kun je rekenen dat je voor zo’n plek ongeveer de helft van het bedrag kan lenen dat je voor een ‘normale’ woning aan hypotheek kunt ‘krijgen’. Daarbij heb je sowieso een deel eigen geld nodig. Maar een zak eigen geld is altijd meegenomen, natuurlijk.
– Je kunt geneigd zijn je grenzen te verleggen om het resultaat dat je wilt verkrijgen te realiseren. Zorg ervoor dat je je uiteindelijke doel niet uit ogen verliest. Wij hebben er bewust voor gekozen dat we hoe dan ook ons huis op een salaris wilden financieren. Toen we ervaarden dat we financieel gezien steeds iets verder konden gaan, was het verleidelijk mijn omzet mee te nemen in de berekening en zo nog meer te lenen. De maandlasten zouden dan ook stijgen (en nog steeds betaalbaar zijn), maar ons doel was juist om de lasten te verlagen.
– Wij hebben nu een lage hypotheek. Dit betekent echter niet dat wij per se veel goedkoper wonen dan voorheen. De grond hebben we niet gekocht, dit is erfpacht, waar we een aardig bedrag voor betalen. Ook komen er exploitatiekosten bij. En (propaan)gas wordt bijvoorbeeld door het park geleverd, de kosten hiervoor liggen hoger dan gebruikelijk. Wij stoken nu trouwens voornamelijk middels een houtpelletkachel die we overgenomen hebben van de vorige bewoners.
– De dubbelbestemming is er nog niet door, maar wij hebben wel toestemming om hier permanent te mogen wonen en we staan ook ingeschreven bij de gemeente op dit adres.
Geef een reactie