‘Want anders, ik bedoel, u weet dat, u kunt het aan mijn gezicht zien – ik zou geen vlieg kwaad doen. Dat heb ik niet in me. Maar als ik bang ben? O, de geest.’
‘Wat is daarmee?’ Chuck sprak heel vriendelijk.
‘Hebt u daar ooit over nagedacht?’
‘Je geest?’
‘Dé geest,’ zei hij. ‘Die van mij, die van u, die van iedereen. Het is in feite een machine. Dat is het. Een erg delicate, gecompliceerde motor. Er zitten allemaal onderdelen in, allemaal radartjes en moertjes en hengseltjes. En we weten er nog niet de helft van. Maar als één radartje wegvalt, eentje maar… Hebt u daar ooit over gedacht?’
‘De laatste tijd niet.’
‘Toch zou u dat moeten doen. Het is net als een auto. Precies hetzelfde. Eén radartje valt weg, één moertje barst, en het hele systeem slaat op hol. Kunt u daarmee leven?’ Hij tikte tegen zijn slaap. ‘Dat het allemaal hierbinnen zit en dat u er niet bij kunt en het niet echt onder controle kunt krijgen. Maar het heeft u wel onder controle, nietwaar? En als het op een dag besluit dat het geen zin heeft om naar zijn werk te gaan?’ Hij boog zich naar voren en ze zagen hoe de pezen zich spanden in zijn hals. ‘Nou, dan gaat u naar de bliksem, hè?’
Peter leunde in zijn stoel achterover, plotseling lusteloos. ‘Dat maakt me vooral zo bang.’
Teddy, wiens migraine hem een beetje inzicht had gegeven in het gebrek aan macht dat je over je eigen geest had, zou Peter in grote lijnen wel gelijk willen geven, maar op dit moment zou hij dat klootzakje bij zijn strot willen grijpen om hem tegen een van de ovens achter in de kantine te smijten en hem te vragen hoe het dan zat met die arme verpleegster die hij met dat glas had verminkt.