Eigenlijk was het stom dat ik om deze reden in tranen uitbarstte. Er was niet echt iets aan de hand, toch voelde het op dat moment wel zo. Bovendien was ik doodmoe en zat mijn hoofd boordevol gedachten, dat hielp niet bepaald mee.
Het verhaal was zeker al anderhalf jaar voor die gebeurtenis begonnen:
Ik was bij de boekpresentatie van ‘Uit de goot’. Het boek dat ik in opdracht van Paul Roozendaal heb geschreven. Paul is jarenlang actief verslaafd geweest aan onder andere alcohol en inmiddels succesvol afgekickt.
Mijn broer overhandigde me het cadeau. ‘Eigenlijk is dit een beetje gek en past het niet bij deze avond,’ zei hij. ‘En toch past het precies.’
Nieuwsgierig als ik ben, scheurde ik het pakpapier eraf.
Het was een flesje bier. Met alcohol.
Ik snapte mijn broer, want het was een biertje met een heel toepasselijk etiket.
Op dat moment was ik namelijk al bezig met het schrijven van mijn eerste thriller.
‘Van een boek, komt een boek. Nu deze klaar is, is het tijd voor Skoftig.’
Er bestaat een biermerk met de naam Skoftig en daarvan kreeg ik nu een flesje.
Ik besloot het flesje te bewaren en pas te drinken wanneer ik een mijlpaal had bereikt rondom het schrijven en uitbrengen van mijn thriller Skoftig.
Nou, dat mocht even duren…
Er kwam een ander boek tussendoor, maar ik bewaarde het flesje zorgvuldig.
Op een of andere manier kreeg dat flesje steeds meer waarde voor me. Het was een symbool voor iets groots dat stond te gebeuren.
Op een avond keken mijn man en ik thuis naar een film. De kamer was donker, er brandde alleen een sfeerlampje. Geen grote gebeurtenis, wel fijn en warm. Daar was ik op dat moment hard aan toe.
Halverwege pauzeerden we en ik pakte vlug iets te drinken. Mijn man had een paar speciaalbiertjes staan en wilde er daar wel een van. Ik maakte thee voor mezelf.
Gauw weer onder de deken en verder kijken.
Na de aftiteling ging het licht weer aan.
‘Was dit de bedoeling?’ vroeg mijn man me.
Eigenlijk wist hij het antwoord al.
In zijn hand hield hij het lege Skoftig-flesje omhoog.
Daar waren mijn tranen.
In mijn haast had ik niet gekeken wel flesje ik uit de koelkast had gegrepen. Gedachteloos had ik het dopje eraf gewipt en het biertje bij manlief neergezet.
Dat Ene Flesje.
Ja, de smaak was ietsje anders, dat had mijn man wel gemerkt.
Natuurlijk, een nieuw flesje kon ik zo kopen. Dat was het punt niet. Juist dit ene flesje vatte alles samen! Dit had mijn broer zorgvuldig voor mij uitgezocht en gegeven op een heel toepasselijk moment, perfect aansluitend bij een bijzonder moment in mijn schrijverscarrière. Het had betekenis en ik had het al zo lang. Inmiddels stond het symbool voor mijn complete Skoftig-project.
Maar aangezien het toch al mijn dag niet was, was dit de druppel die de emmer deed overlopen.
Hoewel ik er nog steeds van baalde, kon ik het voorval de volgende dag wel in perspectief zetten.
Ach, zo’n drama was het niet.
Mensen vertellen zichzelf graag verhalen waardoor ze zich (op korte termijn) beter gaan voelen. En als zo’n verhaal dan niet meer lekker voelt, dan wordt het gerust iets aangepast zodat je jezelf weer gerust kunt stellen.
Niet altijd de handigste manier, maar in dit geval kwam het me goed uit en heb ik deze techniek ook toegepast.
Want symboliseert deze gebeurtenis het leven niet? Er kan zomaar iets onverwachts gebeuren wat alles op zijn kop zet.
En soms moet je niet te veel nadenken, maar gewoon doen.
Zo ook met Skoftig. Hup, dat boek móet uitgebracht worden. Het gas mocht erop en ik besloot dat Skoftig hoe dan ook mijn eerstvolgende boek zou worden. Alle focus op dat ene boek.
En dat werkte. Het is bijna zover.
Ik weet nog niet waarmee ik zal proosten op de dag dat Skoftig verschijnt. Dat doet er niet eens toe. Het gaat erom waarop er geproost wordt.
Dank voor het lezen van dit stuk. Vandaag proost ik in ieder geval op jou!