Het oortje zoekt vol overgave een uitweg, maar ik duw het telkens terug en loop stug door. Het audioboek van M.J. Arlidge heeft mijn onverdeelde aandacht. De eigengereide inspecteur Helen Grace racet op haar motor achter een verdachte in een moordonderzoek aan.
Terwijl mijn haren in de ijzige wind dansen, stap ik in de namiddag over het fietspad, langs de velden. Deze omgeving is al vier jaar mijn thuis en telkens als ik hier wandel schieten er gelukssterretjes weg. Wat een heerlijkheid.
Aan het einde van een weiland, waar het asfalt overgaat in een breed, onverhard pad, sla ik rechtsaf. Ik ontwijk de plassen en vind mijn weg tussen de vele kuilen. De bomen aan weerzijden geven me een beschermd gevoel. Het spannende verhaal sleept me mee, ik word volledig opgeslokt door de achtervolging.
Het geronk van de motor zwelt aan.
Helen Grace?
Dan besef ik dat het geen audio-effect is. Gehaast stap ik in de berm en kijk achterom. Een zwarte auto die veel te hard rijdt, komt bonkend door de kuilen op me af.
Ik druk mezelf tegen een eik, zie hoe de wagen gelanceerd wordt en dertig centimeter naast me terechtkomt in een plas. Jeez! Ik ben kletsnat. Wat een pannenkoek!
Dan klinkt het geluid van piepende remmen. Ondertussen gaat Helen Grace gaat ondertussen tekeer tegen haar verdachte, maar ik druk op de pauzeknop en snoer haar de mond.
De bestuurder zwiept het portier van de BMW open en een grote kerel met een stoppelbaard stapt uit. Hij is keurig gekleed en draagt gepoetste lakschoenen die wegzakken in de modder. Door de blik op zijn gezicht bevries ik.
Mijn gelukssterren zijn verdwenen in de schermering. Rillingen kruipen via de druppels water over mijn lichaam.
Hij zegt geen woord terwijl hij me van top tot teen scant.
Waarom ren ik niet weg?
Waar is Helen Grace nu?
Wie komt mij redden?
De man buigt en zijn bovenlichaam verdwijnt in de BMW.
Dit is het moment om me uit de voeten te maken.
Ik weet het en toch blijf ik staan, niet in staat me te verroeren.
Wat pakt hij?
Een beitel?
Een pistool?
Een puppy?
Een koffer?
Maar nee, het is een grote gouden envelop. Zo een die Gaston of Winston uitdeelt op oudejaarsavond. Iets zegt me dat de inhoud geen cheque is met een mooi bedrag erop. Ook ontbreekt het vuurwerk.
De man strekt zijn arm uit en rijkt me de envelop aan.
Hij zegt niets.
Geen excuses.
Geen begroeting.
Wat is dit voor mysterieus iets?
De eik in mijn rug zorgt ervoor dat ik klem sta. Ik kan weinig anders dan de envelop aannemen.
Zodra het ik het dikke karton vastheb, draait de man zich om, stapt in zijn auto en scheurt weg.
Ik kijk hem na tot hij uit mijn zicht is verdwenen.
Daar sta ik dan. Bang en doorweekt. In the middle of nowhere. Koud tot op het bot, met die verdomde envelop in mijn hand.
Het lijkt een droom. Of een nachtmerrie.
Er dringt tot me door dat ik het kenteken had moeten onthouden. Niet dat Helen Grace me had kunnen helpen, maar misschien wel de plaatselijke politie.
Het fysieke bewijs in mijn hand vertelt me dat het echt is gebeurd. Dat dit mijn realiteit is op deze dag in februari van het jaar 2022.
Ik draai het karton om en trek met trillende vingers aan de flap. In de envelop zit een lijst. Een lijst die een glimlach op mijn gezicht tovert:
Het is de longlist van The Indie Awards, dé literaire prijs voor indie-auteurs. Tussen alle titels staat mijn thriller Spiegeleffect. Deze maand kan er gestemd worden voor de publieksprijzen.
Wil je me helpen door je stem uit te brengen?
Je zou me daar een enorm plezier mee doen, want het biedt mij een mooie kans!
Spiegeleffect maakt kans op twee publieksprijzen:
‘Beste boek 2021’ & ‘Mooiste cover’.
Heb je genoten van Spiegeleffect?
Intrigeert de cover je?
Breng hier je stem uit:
UPDATE: ER KAN NIET MEER GESTEMD WORDEN.
WAT WEL KAN: HIERONDER DIRECT EEN GRATIS MINI-THRILLER DOWNLOADEN. 🙂
Muchas gracias!
Liefs,
Marlee