‘Dit is het verhaal van Bella, die op een ochtend wakker werd en besefte dat ze er genoeg van had.’ Met deze zin begint het verhaal dat in 1991 genomineerd werd voor een van de beste debuten van dat jaar. De roman bracht in Engeland een enorme ophef teweeg. Dit omdat Dirty weekend geschreven is door een vrouw, omdat het de verloedering van de moderne tijd aantoont én omdat het de meest radicale roman over vrouwelijk geweld is die ooit werd geschreven. Althans, dat staat op de omslag te geschreven.

‘Bella rekent radicaal af met de mythe dat geweld een mannelijk privilege is en vermorzelt en passant het stereotype beeld van de vrouw als willoos slachtoffer van mannelijke frustraties.’

Dat belooft wat. Daar kan ik iets mee. Vriendin is niet zo van het keiharde geweld in verhalen en is dan ook heel benieuwd of ik dit boek als heftig zou ervaren. Ikzelf ook.

Het boek begint goed. Het is grappig, vindingrijk en smaakt naar meer. Ik houd ervan als er af en toe tegen de lezer gepraat wordt. ‘De pikante scènes, de stuitende en huiveringwekkende scènes die moeders hun dolende peuterzonen doen waarschuwen: gedraag je, want anders komt Bella je pakken – die scènes komen later.’

Thrillerfanaat anno 2018
Het begin van het dirty weekend, de voorbereidingen, de aanleiding, dat is vermakelijk geschreven. En ja, op een bepaald moment gaat Bella aan de slag. Gewelddadig? Ja. Grof? Zeker. Heftig? Voor sommige lezers wellicht wel. Voor een doorgewinterde thrillerfanaat anno 2018, nee. Kijk, er worden hersenen aan gort geslagen. Da’s op zich best een dingetje. Maar om in Bella-stijl te spreken: genoeg heb ik er dan nog niet van.

Bella is op dreef en gaat door met haar missie. Alhoewel, missie? Ze kan niet meer anders… Op dit moment vind ik het boek wat minder spannend worden. Ik houd ervan als ik niet weet hoe het verhaal precies verder gaat en wie het volgende slachtoffer wordt. Wellicht zit hier een verschil tussen een heuse thrillerlezer en een bedreven romanlezer – hoewel ik denk dat deze laatste op zijn minst ook wat verrast wil worden. In de covertekst staat namelijk de volgorde van Bella’s slachtoffers beschreven. Je weet dus al wie het loodje gaat leggen.

Nu gaat het in het verhaal niet zozeer erom wie de slachtoffers zijn, behalve dan dat het mannen zijn. Het gaat om de man-vrouwverhoudingen. Geslachtsdrift. Misbruik. Het mannelijk ego, de man als geile slechterik, versus de vrouw in de rol als willoos slachtoffer. Maar nu niet meer, niet nu Bella is opgestaan. En dit alles doorspekt met een flink portie spot.

Mannen, laat vrouwen met rust, anders kan het zomaar heel verkeerd met je aflopen…

Een aardig concept, maar op bepaalde moment weet ik het wel en vind ik het iets te veel een herhaling van zetten. Gelukkig is het boek interessant genoeg om door te lezen.

Over die herhaling gesproken: dat komt ook voor in de zinnen zelf. De schrijfster heeft een heel eigen schrijfstijl, iets wat ik kan waarderen. In dit boek begon deze stijl me op een bepaald moment te te irriteren, het kwam net even te vaak voor. Ik probeer het boek echter in de tijdsgeest te zien. Toen dit boek uitkwam was ik 7 en waren er wel meer dingen anders dan nu. Al heb ik eerlijk gezegd geen idee of deze stijl toentertijd veel vaker voorkwam. (Iemand?)

Een voorbeeld:

‘Ik zou je hand kunnen breken,’ zei hij. ‘Je handen maken een erg breekbare indruk. Ik zou het nu kunnen doen. Je hand zou breken. Je zou een gebroken hand hebben.’
Hij drukte de hand tegen zijn lippen en kuste deze.
‘Het grappige is,’ zei hij, ‘het merkwaardige en opmerkelijke is,’ zei hij, ‘dat je niet mijn type bent. Je bent niet wat ik een aantrekkelijke vrouw zou noemen. Je bent niet het soort vrouw dat mij aantrekt. Trek het je niet persoonlijk aan, zo is het nu eenmaal.’

Ondanks dat ik al wist wie er mocht gaan hemelen, wist het verhaal me toch dusdanig in de greep te houden dat ik het boek heb uitgelezen. Er staan krachtige dialogen in en ik heb diverse keren hardop moeten lachen. Al met al denk ik dat dit boek heel verschillende reacties kan oproepen bij de lezer.