De spanning steeg.
Ik wiebelde en ging verzitten. Zij lagen dan wel voor, maar wij zaten hen op de hielen. We konden nog winnen, daarvan was ik overtuigd.
Trouwens, ik zou Marleen niet zijn als ik niet geloof dat er altijd nog een kans is, hoe klein ook, voordat de laatste slag is geslagen. Altijd.
Toch voelde het inmiddels ietwat gênant…
We speelden 30 Seconds. Ik zat bij mijn vader in het team. Mijn fanatisme heb ik van hem. Je snapt hoe het eraan toe ging.
De kaartjes met telkens 5 dingen of personen die je moest omschrijven binnen 30 seconden, waren in RTL Boulevard-stijl.
Dan krijg je dus dat je veel entertainment stuff moet beschrijven:
Holland zingt Hazes.
Miley Cyrus.
Wendy van Dijk.
One Direction.
Arjen Robben.
Heel leuk.
En super gênant.
Ik wist namelijk enorm veel! Bij de tegenpartij wist ik na 30 seconden veel van de niet-geraden antwoorden op te noemen.
Dan zei ik iets als:
“O, maar dat is niet die Nicolette die ooit in ZOOP speelde en familie is van een van de zusjes Bles. Ze heeft twee dochters, een heet Kiki-Kate en die ander ook zoiets. Jij bedoelt de Nicolette die Expeditie Robinson presenteerde. Met Dennis Weening, die wordt nu vervangen door een YouTube-ster, ene Kaj. Trouwens …”
Als je niet weet over welke personen ik het heb, respect voor jou!
Wel? Dan ben je wellicht net zo erg als ik…
Het was nogal gênant dat ik al die Showbizzkennis had.
Weet: ik heb geen televisie. Ken die mensen niet persoonlijk. Heb niks van doen met het wel en wee van deze mensen. Ik schrijf liever thrillers dan verhalen voor de Story, dus ook daarvoor is dit geen nuttige kennis.
Er zijn taalkundige regels die niet blijven hangen. Hoe hardnekkig ik het ook probeer te onthouden. Ik vergeet telkens hoe de vogels in mijn tuin heten en welk geluid bij welke soort hoort. Maar ik hoef maar een keer te lezen hoe het pasgeboren derde kind van een C-artiest heet en mijn hersenencapaciteit wordt op ongekende wijze benut.
Ik onthoud het.
“Hoe weet je dat allemaal? Op wat voor sites of fora zit je de hele dag?”
Ik kan niet zeggen dat ik niets te doen heb. Dat ik me verveel. Of dat dit soort ‘kennis’ vergaren mijn ultieme vorm van ontspanning is.
Een paar weken geleden vertelde ik dit verhaal aan een vriendin. Tot mijn grote verbazing herkende ze het. Hup, naar nu.nl en meteen doorklikken naar het kopje ‘Achterklap’.
Nu kun je van mij zeggen wat je wil, maar die vriendin van mij, als ik iemand moet aanwijzen als mijn meest intellectuele vriendin, is zij het. Zo iemand met wie je interessante discussies kunt voeren over zaken die er werkelijk toe doen. De laatste persoon die ik als ‘Achterklap-klikker’ zou bestempelen.
Waar gaat het heen met de wereld?
Afgelopen weken ging het beter. NU even niet. Ik hoefde de site er niet eens voor te blokkeren. Skoftig was het enige waar ik mee bezig was.
Ik was vergeten hoe leuk het is, die periode dat je boek net uit is. De opluchting. De enthousiaste reacties. De bloemen. De lieve woorden. Het genieten!
Nog steeds adem ik Skoftig. Er is nog veel te doen. Veel dat ik wil doen en waar ik zin in heb! Ook neemt de drang om de volgende thriller te gaan schrijven enorm toe.
Dat zijn pas zaken waarover ik me wil buigen!
Dat potje 30 Seconds hebben mijn vader en ik uiteindelijk niet eens gewonnen. Zelfs daarvoor was mijn kennis niet doorslaggevend. Wel hebben we plezier gehad!
Heb jij Skoftig al gelezen? Heb je daarbij plezier gehad?
Zou je dan dertig seconden van je tijd vrij willen maken? Je zou me een enorm plezier doen als je een review achter wil laten op bol.com!
Heb je een account op Hebban.nl? Dan maak je me super blij als je daar iets over het Skoftig wil vermelden.
Mocht ik dan weer behoefte hebben aan entertainment, weet ik vanaf nu waar ik het zoeken moet. 😉